Sans la rencontre avec Points-Coeur je n’aurai jamais rencontré mon mari, je ne serai pas ce que je suis aujourd’hui.

Voici mon témoignage. Je m’appelle E.R.C., j’habite à Caderousse, un petit village du Vaucluse. Je suis mariée. Nous avons 2 filles de 4 et 2 ans.

Ma première rencontre avec Points-Coeur fut en janvier 2006 au cours d’un week-end de ski. À l’époque je n’étais pas franchement branchée « Église ». J’ai été scotchée par des jeunes comme moi mais beaucoup plus heureux, plus beaux, plus joyeux, plus vivants. Quelques-uns étaient partis en mission avec Points-Coeur. Il y avait Vincent Billot, aujourd’hui prêtre pour Points-Coeur. Le soir nous avons lu ensemble un texte de Don Giussani sur la liberté. Ce fut le point de départ pour moi d’un chemin. Je voulais cette liberté. Pendant 1 an 1/2 nous nous sommes rencontrés plusieurs fois avec ces amis pour des week-ends de balades, skis, baignades, bons repas, chants, prière. Il y eut aussi un week-end Vieux Moulin sur la politique (c’était au moment des présidentielles de 2006). Je découvrais que le Christ avait avoir avec tout.

Un jour, ce fut comme une prière. Comment rendre grâce pour tout ça ? Pour cet immense cadeau d’être habitée par Dieu. La réponse fut comme une évidence. Me donner, donner toute ma vie. Passer du temps avec les plus petits et les plus pauvres. Me donner enfin librement. J’ai commencé le cycle de formation en mai 2007, les 2 week-ends et les 15 jours en septembre. Je découvrais tout ! La prière, l’adoration, la confession, le pardon. Je suis partie en Inde en octobre 2007 jusqu’en juillet 2009.

Punto Corazon: « Pude encontrar Dios en la simplicidad »

Pontos Coração

Si je devais expliquer en quelques mots le Point-Cœur de Deva je dirais : amitié, fraternité, rires, passage, ouverture du cœur, simplicité du cœur, attentions quotidiennes, bonheur, adaptabilité, complémentarité, un cadeau du Bon Dieu.

« Un Point-Cœur qui te touche … au cœur »

Bonjour,

Je m’appelle E.. Je suis originaire du nord de la France. J’ai vingt-et-un ans. Je suis arrivée en Roumanie fin septembre 2015. J’y reste un an, dans le cadre de mes études. En effet, je passe ma troisième année de licence en mobilité Erasmus+. La Roumanie s’est offerte à moi comme par un heureux hasard. Et je constate après sept mois ici que ce pays est le plus beau pays où je pouvais me rendre (la culture populaire, le peuple roumain et leur sens de la solidarité, la nature, projet professionnel …).

J’ai pu préparer cette expérience un an à l’avance grâce à de nombreux contacts que j’avais en France. Et parmi eux, la petite sœur Emma de la Communauté de l’Agneau. Emma m’a très rapidement parler du Point-Cœur de Deva : «  C’est tout près de Cluj [premier bon point], on parle français là-bas [deuxième bon point], c’est parfait pour se reposer [troisième bon point] ».

Après un premier semestre en Roumanie pas toujours facile pour moi, le temps des vacances de Noël approchait, les examens aussi. J’allais rester seule pour le 25 décembre. Je me suis dit : « Pas question ! Tu te bouges un peu, et tu vas aller sur Deva ! Un Point Cœur t’attend ! ». Un ami de Cluj a fini par me convaincre on me racontant toutes ses belles expériences là-bas. Je téléphone. On m’accepte avec joie. Même si j’arrive à pas d’heure …. C’est-à-dire 22H00 : «  Elles semblent incroyables les filles là-bas », pensais-je immédiatement. Et en effet, que dire ? Que j’ai été accueilli en toute simplicité au Point-Cœur ? OUI. Que c’était juste un Noël que je n’oublierai jamais ? OUI. Pourquoi ? Et oui, pourquoi ? Les raisons sont multiples. Tout d’abord, j’ai pu me reposer dans toute l’agitation d’accueil (si belle) quotidienne. J’ai pu aussi me ressourcer. Marta, Anca, Ola m’ont plongée avec elles dans le rythme de la prière : laudes, messes, adoration. Que demander de plus en ce temps de décembre ? J’ai fait des rencontres magnifiques : Elisabeta, Atila et sa famille, les amis de cette petite communauté de vie. Enfin, je suis rentrée toujours plus dans la culture roumaine en partant faire par exemple la colinda (chants de maison en maison) le 26 décembre. Un premier contact avec les filles du Point-Cœur qui ne m’a pas laissée indifférente. A un tel point que j’ai décidé d’y retourner pour la Pâques ! Un temps de Pâques que je n’oublierai pas. Toujours aussi priant, toujours aussi souriant. Mais cette fois j’ai eu la chance de découvrir un peu plus les missions Point-Cœur. Je les ai accompagnées lorsqu’elles sont allées rendre visite à la communauté Rom de Deva et à leurs amis. J’ai aussi accompagné Ola à l’orphelinat de Deva. Quelques courts moments de jeux avec les enfants et malheureusement il était déjà temps pour moi de rentrer sur Cluj.

Mais il me reste plusieurs choses à dire maintenant. Tout d’abord, je reviendrai -et avec plaisir !- parce qu’une amitié s’est nouée entre moi et les filles de Point-Cœur et entre moi et Point-Cœur.

Ensuite, si je devais expliquer en quelques mots le Point-Cœur de Deva je dirais : amitié, fraternité, rires, passage, ouverture du cœur, simplicité du cœur, attentions quotidiennes, bonheur, adaptabilité, complémentarité, un cadeau du Bon Dieu. Ce Point-Cœur m’a touché en plein dans le cœur. Dans le cœur de ma foi, dans le cœur de mon expérience roumaine, dans le cœur des amitiés.

Enfin, si vous êtes de passage en Roumanie, prenez le temps de faire un détour par Deva, strada Victor Babeș.

Merci pour tout ! Bonne route à toutes!

E.P.

Domy Serca uczą mnie dbania o przyjaźnie, dbania o drobne sprawy np. nagłe zadzwonienie do kogoś, dbania o Piękno… bo Bóg jest Piękny

Moja przygoda z Domami Serca rozpoczęła się już prawie 10 lat temu, kiedy to moja siostra poszukiwała jakichś misji z którymi mogła by wyjechać. „Przypadkiem”- chociaż uważam, że przypadków nie ma jej koleżanki z duszpasterstwa wręczyły jej karteczkę- ulotkę Domów Serca- to był strzał w dziesiątkę- codzienna Eucharystia, różaniec i katolicka duchowość. Pamiętam, jak z drżeniem serca wykonywałam telefon do Francji- znając trochę lepiej j. ang niż moja siostra. Jak przeżywałyśmy razem wszystkie weekendy i staż we Francji. Było to ewidentne prowadzenie Boga. Pamiętam listy, które odczytywałam uczniom w mojej klasie i jak się razem za te wszystkie osoby modliliśmy. Człowiek z końca świata poprzez modlitwę stawał nam się bardzo bliską osobą i tak się dzieje właśnie w kościele, że jesteśmy połączeni ze sobą poprzez Chrystusa. Kiedy moja siostra wróciła z misji nagle zaczęło pojawiać się w naszym domu coraz więcej osób związanych z domami serca i jeszcze bardziej weszliśmy w ducha wspólnoty- ducha współodczuwania, ducha przyjaźni, aby być, jak Matka Boża pod krzyżem- która samą swoją obecnością pomagała Jezusowi i przynosiła mu ulgę.
2 lata temu dołączyliśmy do wspólnoty św. Maksymiliana i nasza droga jeszcze bardziej scaliła się z Domami Serca.

Uczymy się żyć tak, żeby nasz dom był po części też takim Domem Serca. Staramy się być w naszej parafii w takim duchu. Nie krytykujemy innych, ale staramy się dawać z siebie jak najwięcej, patrzeć na swoje ręce i dawać kościołowi to co najlepsze, służyć Chrystusowi tam, gdzie jesteśmy- a nasze spotkania wspólnotowe są takim wyjściem na Górę Tabor gdzie możemy napełnić ducha, otrzymać pomoc w codziennym zmaganiu , a dodatkowo- myślę, że tak właśnie będzie w raju spotykamy się z osobami, z którymi możemy porozmawiać o Bogu i które widzą w nas to co dobre… Zawsze jest to przepiękny i wyjątkowy czas.

Point cœur pour moi a été une bouffée d amour qui ma ramené à vivre en chrétien, vivre mon baptême à 100 pour cent .

J ai connu Point cœur via une amie dont la fille partait en mission aux Philippines .

J ai revu cette jeune fille au retour de sa mission et c était le cœur rempli de paix ,de joie de bonheur d avoir pu vivre auprès des plus pauvres en leur apportant de la joie et ce dont ils avaient le plus besoin de l amour car leur vie était difficile dans les bidonvilles .

Lorsque je suis arrivée à NY j ai appris que un point cœur allait ouvrir . Je suis allée rapidement à leur rencontre tant j’ai vais à cœur de rencontrer des personnes qui avec beaucoup d amour donnaient la joie de vivre aux plus démunis . N est ce pas le message du Christ:  » ce que vous ferez pour le plus pauvre , c est à moi que vous le ferez ‘

J ai rencontrée une communauté , accueillante à l écoute qui avec beaucoup de compassion s engage a accueillir ceux à qui il manque l essentiel pour survivre le amour du prochain’

J ai eu envie de faire un peu de route avec cette communauté et donc je suis allée chaque semaine dans une maison de retraite pour les accompagner dans leur apostolat . Que c’est beau de voir ces personnes souffrantes,rayonner de bonheur pendant les visites et vivre avec foi le rosaire que nous récitions tous ensemble ou que certains ne pouvant s exprimer vivait dans leur cœur . Cela se voyait .

J ai vu aussi dans le quartier bien pauvre de Brooklyn des personnes abimés physiquement et moralement reprendre gout à la vie ,reprendre le chemin de l église et de foi parce qu ils avaient l exemple de la charité devant eux .des personnes qui vivent l enseignement que le Christ nous a donné en vérité .

Ce qui me frappe chez les amis de Point Cœur c est leur joie vivre ,la prière qui est la source de leur apostolat .

Ils confient au Seigneur leur mission . Je me souviens bien de cette prière que j ai partagé avec eux : c est le Christ qui nous envoie en mission ,que notre bouche les paroles que nous inspire le Christ .

Heart’s Home fills significant needs in this world, and it truly has an important role in the world and in the church.

It is impossible to overstate the impact of the Heart’s Home lay volunteers in the community they serve and easy to overlook the effect of a single volunteer on the community of origin. As the mother of a recent lay volunteer, I have a unique experience of having stayed with my daughter’s Heart’s Home community in Lima, Peru for several days in August of 2015. The lay volunteers are greatly loved by the homebound elderly whom they visit, by the neighbors they meet on the street, by the children who come to play after school, by the priest who lives somewhat apart from the neighborhood. They provide a place for a lonely widow to stop in for tea, for an abandoned wife to find a meal for her children, for an injured friend to find a companion for the bus ride to the doctor’s office. To the world, these might seem like trivial, insignificantly small acts. But the love resonating in the eyes of both volunteers and neighbors is infinitely valuable. Truly, God is at work in the interactions of the volunteers and the individuals they encounter.

The volunteer’s life touches innumerable individuals in the neighborhood and the apostolates. For me the most moving was the interaction with the youth. Most evenings, the kitchen was filled with the laughter and raucousness of young people coming together at the end of a long day of work or school. There was an intermingling of the volunteers who are far from home and the local youth who are searching for a way out of the poverty and social dangers. Laughter, friendship and encouragement ease the homesickness of some and inspire and fortify the dreams of others. No barriers exist in these moments and God is present, in a very real way.

Es una gran bendición para mi conocer a la familia de Puntos Corazón.

Soy C. de Perú, radico en Lima. Conocí Puntos Corazón hace cinco años por intermedio de Mercedes Córdova con quien trabaje en el Colegio María Auxiliadora – Salesianas.

Tuve la oportunidad de participar en la JMJ de Rio en el 2 013, nos preparamos como un año, con jornadas, retiros dirigido por la Hermana Miriam, fue una experiencia muy linda de Fe que viví junto al Punto Corazón de los demás países. Gracias a esta experiencia hermosa de Fe vivida, tengo una amistad linda con las hermanas de Puntos Corazón siempre participando de las invitaciones que me realizan para mi crecimiento espiritual. Especialmente cada quince días se realizan las escuelas de comunidad y participo como amiga de la Frat « Maximiliano Colbe ». Es una gran bendición para mi conocer a la familia de Puntos Corazón.

Saludos fraternos en Jesús y María.

Дім Серця : ДІМ, ЩО ЄДНАЄ

ДІМ, ЩО ЄДНАЄ

Не злічити слів, якими можна охарактеризувати Дім Серця. Для кожного з нас він є якимсь особливим. Цей Дім зігріває холодне серце, запалює душу надхненням, підбадьорює втомлених тягарями і турботами, потішає, слухає… і є присутнім. Бути присутнім це одна з його головних якостей, що в нашу епоху гаджетів є такою рідкісною. Ніякий чат чи скайп з близькими не замінять зустріч і спілкування віч-на-віч.

Кожному Дім Серця є певною мірою відповіддю на якусь потребу, питання чи проблему. Це не місце консультації чи психологічної допомоги, це середовище, де ми довіряємо Господу й один одному наші насущні потреби, розділяємо радощі і смуток, піклуємося одне про одного без упередження й зиску, ділимося талантами і вміннями. Це те середовище, де не відчуєш себе зайвим.

Я познайомилася з Одою (2006?), коли вона поступила у Львівську національну академію мистецтв, я тоді навчалася у Коледжі мистецтва (ЛДКДУМ ім. Івана Труша), і ми іноді зустрічалися за обідом. Мені завжди були приємними наші іспаномовні зустрічі – короткі, але дуже радісні.

Глибше знайомство з Домом Серця почалося тоді, коли одна волонтерка запросила мене відвідувати інтернат, щоб малювати з дітьми. Найбільше чим мене тоді притягував Дім Серця, це можливість спілкуватися іспанською (тоді це була основна мова, за допомогою якої ми могли порозумітись), любов і цікавість волонтерів до мистецтва, відкритість до творчих людей. У нас з’явилось безліч спільних друзів і спільних інтересів. Хоч я з євангельської спільноти, я не знаю такої християнської спільноти у нашому місті, яка б об’єднала стількох творчих людей різних мистецьких напрямків, різного віку, різних переконань та віросповідання.

Атмосфера Дому Серця і його місія не перестають мене надихати й сьогодні. Сьогодні я не просто відвідую Дім Серця, беру участь у творчих вечорах й усіляких заходах. Ось уже півроку як я співмешкаю з волонтерками Дому Серця і це особливий і неповторний досвід з середини.
Господь посеред нас! Амінь.

З любов’ю і повагою,

О. Ч

12.05.16

Heart’s Home USA: « From the first moment I was there, I felt welcomed, loved, and peaceful. »

May 7, 2016

To Whom It May Concern:

I am writing this letter as a testimony for Hearts Home.

I had the pleasure of meeting Sister Diana a little over a year and a half ago, when I began attending a local bible study group.  It was at that time that I first heard of Hearts Home.  You can imagine that I had many questions. What is Hearts Home?  What do you do there?  Why do they have it here, in a tiny little town?  All of my questions would soon find answers.

At the time, Sister and the other members of Hearts Home were gearing up for a holiday sale to support their missions.  I was curious, so I stopped by to see what I might purchase for my children’s Sunday school teachers and to find out some more about Hearts Home itself. First, I was taking aback by the beauty and tranquility of the home and sanctuary itself.  Sister told me that often people would come to spend some time there in retreat, or to ‘get away’ and reconnect with God.  I could see why.  From the first moment I was there, I felt welcomed, loved, and peaceful. Sister Diana was a gracious host. She met me on the porch in greeting with a warm hug and big smile. She simply said. “I am so glad to see you. Come and see what is here. I want to show you.”  I would learn about the beautiful missions and works that the Sisters had done all around the world.  About the children they were caring for and ministering to in third world places, about the adults and families that they spread the love and comfort of the Lord to. I saw pictures of smiling people who had been touched by their grace. I was amazed at all of the knowledge, artifacts, crafts, and pictures they shared for sale that day, and was touched by the fact that the reason for the sale was to raise funds to support their missions. Support and love others.  I felt a profound sense of gratitude for all that they had done to reach out with the loving hand of the Lord, and found myself wanting to know more about Hearts Home.